Ik groeide op in een piepklein dorpje in het Brabantse Hageland. We woonden met acht in een te klein huis waardoor we allen met twee of drie een slaapkamer moesten delen. In dit grote gezin ervoer ik nochtans geen nestwarmte, maar eerder angst en wantrouwen. Vader was een periodieke alcoholist en reageerde zijn voortdurende stress, onvrede en frustratie af op zijn vrouw en kinderen door ontzettend negatief en onvoorspelbaar te zijn, altijd kritiek te hebben, te bulderen van woede en alles heel strak onder controle te houden. Moeder was een onderdanige vrouw die ik zelfs niet één keer heb weten tegenspreken, maar veel weende, er ongelukkig uitzag en zich uitsloofde om het hele huishouden draaiende te houden.
Er werd over niets openlijk gepraat in onze familie; geheimhouderij en angst regeerden. Mijn oudere broers woonden met vader in het voorste deel van het huis, waar de gasten binnenkwamen, de nieuwe meubels stonden, het heel proper was. Ik woonde met mijn zussen, grootmoeder en moeder in de achterkeuken, waar de ‘afgedankte’ meubels terecht kwamen en het heel wat rommeliger was. Dit creëerde in mij een diep gevoel  van minderwaardigheid en afgunst.

Aan de buitenkant waren we een katholieke familie zoals de meeste andere in het dorp, keurig gekleed, zondags naar de mis, goede resultaten op school, maar aan de binnenkant was er geen echt contact. Ik hunkerde naar mijn vader en broers, die ik alleen maar tijdens de maaltijden te zien kreeg. Ik kan me maar slechts een paar keer ‘contact’ met mijn vader herinneren. De schrijnendste keer was toen ik een jaar of acht was en hij op een zondagmiddag stomdronken en onbewust languit in de sofa lag terwijl hij mijn haarkruin in zijn verkrampte hand had. Mijn haar werd bijna met wortel en al uit mijn schedel getrokken. Het deed zo’n pijn dat ik een half uur lang op m’n hurken met een van pijn vertrokken grimas bij die sofa zat, maar ik liet het toe en ‘genoot’ er zelfs van omdat ik ‘eindelijk contact met mijn vader had’.

Over seksualiteit werd niet gesproken. Integendeel, bij de eerste kus op tv werd het kanaal meteen veranderd en toen ik op mijn 14de een brief van een pennevriendin kreeg, werd ik meteen uitgemaakt voor ‘hoerenloper’. Het was een mysterie hoe die vijf kinderen er waren gekomen want op één kus na kan ik me geen fysiek contact tussen mijn ouders herinneren.

Op mijn 10de gebeurden er heel wat dingen die mijn emotioneel leven ernstig schade toebrachten omdat ik er niet durfde over vertellen en alles binnenhield. Het eerste was dat ik van de ene dag op de andere van het kleine dorpje in een groot, met bakstenen muren omringd internaat in de stad werd gedropt zonder dat mijn mening werd gevraagd en ik er ook maar iets durfde over zeggen. Een maand later stierf mijn grootmoeder, met wie ik de laatste jaren in een tweepersoonsbed had geslapen en kon  ik mijn diepe gevoelens van onmacht en verdriet hierover niet kwijt. Een oudere jongen op internaat ging over mijn nog niet gevormde seksuele grenzen door zijn enorme behaarde erectie te tonen en me te vragen mijn kinderpiemel te laten zien, waardoor ik me heel beschaamd en minder dan voelde. Een tijdje later ging ook mijn oudere zus over mijn seksuele grenzen door me in bed te tongzoenen en mijn handen op haar geslachtszones te leggen. Ik walgde hier zo erg van dat ik erna in de badkamer met een washandje mijn tong en de binnenkant van mijn kaken afschuurde.

Mijn reeds latent aanwezige negativiteit begon in die periode naar buiten te breken: ik begon jongetjes te beschimpen, te overeten om me te verdoven en stopte geleidelijk met bidden voor het slapengaan en keerde me beetje bij beetje af van God.

Een pater op school betastte een paar keer mijn blote buik en voelde met zijn hand naar mijn geslachtszone, en terwijl ik walgde van die slecht ruikende man, genoot ik op een of andere manier toch van de ‘speciale aandacht’. Met een andere oudere jongen op school en twee oudere mannen maakte ik ook iets dergelijks mee. Maar misschien was het meest ontredderende wel dat mijn moeder me in bed vroeg wanneer mijn vader er nog niet was en me op een – besefte ik later – heel seksuele manier, omklemde en hete lucht in mijn oren blies terwijl ze vochtig aan mijn oorlelletjes zoog. Ik zie vandaag dat deze voorvallen mijn grenzen tussen intimiteit, vriendschap, liefde en seks kapot gemaakt hebben. Nog steeds denk ik als een vrouw naar me kijkt dat ze seks wil.

Op mijn 13de ontdekte ik op een zondagavond op het toilet wat masturberen was en sindsdien was ik niet meer vrij om het dagelijks niet één of meerdere keren te doen. Vanaf die allereerste keer misbruikte ik het intense fantaseren en extatische lichamelijke genot om mezelf te verdoven, de werkelijkheid te ontvluchten, een illusie van contact met anderen te creëren en mezelf in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. En telkens weer was de ontnuchtering des te erger wanneer ik klaarkwam en mijn ogen openend weer aankeek tegen de muren van een koud toilet of me omdraaide in bed om murw op te gaan in de vergetelheid van de nacht.

Mijn seksverslaving was hier al progressief en stuurloos: ik masturbeerde in de kerk en de klas door een gat in mijn broekzak, in een leeg compartiment van de trein, met behulp van een gordijnring, stofzuigstang en kussen, en met steeds verdergaande fantasieën. Wat een maand geleden nog een kick had gegeven, had even later sterkere prikkels nodig. Mijn fantasieën schreden immer verder van mijn buurmeisje naar alle meisjes uit het dorp, hun moeders, mijn tante, leraressen, … Hoezeer ik me er ook voor verafschuwde, toch fantaseerde ik na een tijdje ook over seks met mijn oudere zus en mijn moeder. Grenzen waar ik dacht nooit over te zullen gaan, werden een paar maanden later door de ziekte toch overschreden.

Met mijn eerste twee vakantievriendinnetjes op mijn 16de was ik dan ook alleen maar belust op geslachtsgemeenschap. In beide gevallen kwam het er door omstandigheden net niet van, hoewel zij er voor open stonden, wat bij mij nog meer frustratie gaf. Mijn lust keerde zich toen naar mijn drie jaar jongere zus die net in haar puberteit kwam. In de loop van een half jaar ging ik steeds verder over haar seksuele grenzen. Dit werd een van de zaken die het ergst aan mij knaagde en waardoor ik  later steeds verder wegvluchtte van mezelf.

Na 7 jaar internaat ging ik op kot maar was een vogel voor de kat: drinken, fuiven, lusten, masturberen, meisjes proberen te versieren, was het enige wat telde. Een eerste poging tot samenwonen van 3,5 j werd een fiasco daar we beiden behoeftige kinderen waren en elkaar bedrogen. Na een paar jaar hogere studies maar geen diploma begon ik een freelance job in de toeristische sector te doen waardoor ik veel aandacht van buitenlandse vrouwen, vrije tijd en zwart geld had. Tegelijkertijd ontdekte ik de rosse buurt en raakte daar progressief verslaafd aan prostituées, pornografie en peepshows. Als je me op mijn 15de had verteld over een man van 30 of 40 die naar de hoeren ging, zou ik hem een ‘vieze ouwe man’ genoemd hebben. Ik was echter nog geen 25 en kon er al niet meer aan weerstaan, hoewel ik er door verging van de schaamte. En ook hier was de ziekte weer genadeloos progressief. De pornografische films werden steeds explicieter en verziekten mijn blik en geest tijdens de gewone bezigheden en ontmoetingen van de dag. Ik ontdekte viagra, en aanverwante middelen die ik onder de toonbank kon kopen, en pleegde zo inbreuk op mijn fysieke grenzen door naar 2 of 3 prostituées achter elkaar te gaan.  Op een bepaald moment had ik 7 viagra’s op een paar uur tijd genomen, terwijl een halfje al genoeg was. En zelfs op deze manier kon ik dikwijls mijn erectie niet eens houden, omdat ik – besef ik vandaag – eigenlijk op zoek was naar zachtheid, aandacht, contact en uiteindelijk… de liefde van God waar ik me jaren voordien zelf had vanaf gekeerd.

Mijn relaties in die tijd waren meestal heel kortstondig omdat ik me niet echt durfde openen en alleen maar het imago toonde van iemand die alles onder controle en geen problemen heeft. Als ik een enkele keer heel verliefd werd, bloeide de relatie hierdoor vroegtijdig dood. Ik trok onbewust vrouwen aan die in het zelfde bedje ziek waren en lust boven liefde stelden.

Uiteindelijk moest ik mijn lucratieve freelance job en bohémien-levensstijl opgeven omdat deze volledig verstrengeld waren geraakt met mijn sekszucht. Ik kon niemand meer in de ogen kijken. Werkloos en met door wanhoop gevoede zelfmoordgedachten stuitte ik in een krant op de anonieme getuigenis van een seksverslaafde man zoals ik. Deze man was in België een zelfhulpgroep zoals de AA (de Anonieme Alcoholisten) begonnen rond seksverslaving. De week later zat ik op mijn eerste vergadering van dit genootschap. Hier hoorde ik voor het eerst mannen en vrouwen die leden aan dezelfde ziekte als ik en durfde ik over mijn dubbelleven en opgekropte frustraties praten. “Je bent zo ziek als je geheimen”, vertelde men me. Ik vergeleek mezelf met een huis dat sinds m’n kindertijd steeds meer gesloten was geraakt. Gordijnen dicht, vensters gesloten, rolluiken af, deuren hermetisch gesloten. En waarvan ik nu venster na venster en deur na deur moest ontsluiten zodat Licht en Lucht vrijelijk konden binnenstromen en ik beetje bij beetje kon geheeld worden.

Ik ben vandaag nog steeds erg dankbaar voor dit genootschap want het hielp me eindelijk beginnen te praten over jarenlange onderdrukte gevoelens en niet verder af te glijden. Men nodigde me uit om een ‘seksueel herstelplan’ op te maken. Een plan met enerzijds die dingen die ik zeker niet meer wilde doen en anderzijds die dingen die ik wilde behouden of waar ik naar toe wilde groeien. Zo’n herstelplan was als ‘n tekening, waar ik kon aan gommen, verfijnen, bijwerken. Het leek heel praktisch en haalbaar. Ik probeerde in de loop van de daarop volgende tien jaar van alles van één keer per week masturberen of één keer per maand naar de prostituées, tot seks met wisselende partners, maar de drieste waarheid was dat ik me nooit voor lange tijd aan deze eigen opgestelde herstelplannen kon houden!

Na een relatie van 3,5 jaar waarin ik trouw was aan m’n vriendin maar niet in staat bleek tot een volwassen relatie viel ik weer terug in mijn oude gedrag. Het werd nog erger dan ervoor. De oude zelfhulpgroep kon me niet meer nuchter houden. Geen enkel herstelplan werkte nog. Op dat moment kwam een lid die ook niet nuchter kon blijven terug van Amerika waar hij een internationale conventie had bijgewoond van SA, Sexaholics Anonymous. Hij was nuchter! Hij vertelde hoe men hem gezegd had dat het probleem niet seks was, maar ‘lust’. Lust was datgene wat in mijn meest verborgen gedachten en in de duisternis van mijn hart gebeurde. Lust was de manier waarop ik naar vrouwen keek. Waarop ik nam in plaats van gaf. Waarop ik elke vrouw seksualizeerde. Lust was het broeden op seksuele fantasiën en het steeds weer herkauwen van seksuele exploten uit het verleden. De enige oplossing was te stoppen met lusten. Zoals in de AA de alcoholist zich onthoudt van het eerste glas alcohol, diende ik me te onthouden van het eerste glas lust!

Het hield steek voor mij. Het voelde als het puzzelstukje dat ik tevoren nooit gezien had. SA stelde dat het voor een seksverslaafde zoals ik onmogelijk was om een eigengemaakt herstelplan te brouwen: zolang ik toch nog op één of andere manier lust onderhield, was het maar een kwestie van tijd eer deze zich weer in alle andere vormen zou manifesteren. Dit was inderdaad mijn ervaring van de afgelopen tien jaar geweest! SA stelde me één seksuele nuchterheidsdefinitie voor die voor elk lid gold: “Geen seks met mezelf en geen seks buiten de huwelijkspartner”.  Hoe hoog en vreemd deze lat ook leek te liggen en hoe anachronistisch ook ten opzichte van de huidige tijdsgeest, diep binnenin me rinkelde er iets en ik voelde voor het eerst sinds lang weer hoop. Met een groepje mensen die in het vorige genootschap nooit langdurig herstel, laat staan levensvreugde, gevonden hadden begonnen we SA in België.

Ik begon met een Amerikaanse sponsor te werken aan het herstelprogramma. Het eerste jaar viel ik nog een paar keer zwaar terug. In juni 2009 viel ik weer terug en kon niet meer stoppen. Volledig gedesillusioneerd besloot ik om mijn hele herstel, datgene waar ik al jaren voor gewerkt had, overboord te gooien en bewust te kiezen voor een leven in de ziekte. Twee maanden later echter kwam ik mijn bed niet meer uit voor het middaguur, had me volledig geïsoleerd van vrienden en leefde alleen nog om seks te hebben.

De AA-wijsheid zegt dat een verslaafde die niet tot herstel komt onherroepelijk terechtkomt in een van de 3 G’s: Graf, Gevangenis of Gekkenhuis. Ik voelde hoe een inktzwarte wolk  van zelfmoord die rond me hing me wilde opslokken; wist ‘s ochtends niet of ik ‘s middags nog in leven zou zijjn. In de buurten waar ik rondhing kon ik elke avond een geslachtsziekte oplopen of een mes in mijn buik krijgen. Mijn eigenwaarde was zo vermorzeld dat ik wilde werken als de man die met een emmer en dweil de videocabines schoonmaakt waarin mannen masturberen terwijl ze naar porno kijken. Mijn waanzin dreigde me te duwen naar strafbare dingen en vertelde me dat het niet erg zou zijn als ik in de gevangenis zou geraken, want dat ik “daar een gezellig kamertje zou hebben en eindelijk tijd zou hebben om tot herstel te komen, geestelijk te groeien en mijn talenten te ontwikkelen”. Daarenboven zou ik daar ook nog seks bij de vleet hebben met mannen, hoewel ik eigenlijk heteroseksueel ben.

Werkelijke angst voor de dood waarvan ik de blinkende tanden al kon zien en de wil om mijn familie te behoeden voor het verdriet en de schande als ik in de gevangenis zou raken, brachten me terug naar SA. Toen ik mijn sponsor na twee maanden weer opbelde raadde hij me aan om voor drie maanden naar Nashville in Tennessee te gaan, waar SA heel sterk is en ik drie tot vijf meetings per dag zou kunnen volgen. Zonder ook maar een enkele garantie dat dit me zou helpen, heb ik dat effectief gedaan en ben sinds 21 augustus 2009 nuchter volgens de nuchterheidsdefintie van SA.

Alleen dat al is een wonder na 30 jaar gemasturbeerd te hebben, 25 vriendinnen gehad te hebben, naar meer dan 65 prostituées gegaan te zijn, ontelbare uren porno gekeken te hebben, 12 jobs gehad te hebben in 20 jaar, 20 keer verhuisd te zijn en meer dan 35.000 € te hebben opgemaakt aan het proberen te bevredigen van mijn lust.

Ik ben nog steeds single en dat betekent dus voor mij vandaag geen enkele vorm van seks. De eerste maanden, na 30 jaar dagelijks gemasturbeerd te hebben en van ‘s morgens tot ‘s avonds lust gedronken te hebben, waren ontzettend zwaar. Eén van de ontdekkingen van herstellende leden is echter dat volledige nuchterheid gemakkelijker wordt met de tijd. Voor het eerst in mijn leven is die wanhopige hunkering naar een partner bijna niet meer aanwezig en ervaar ik sereniteit wanneer ik alleen thuis ben. Hoewel lust nog dagelijks aan me trekt, ben ik  één dag per keer bevrijd van de dwang om hieraan toe te geven en seks te hebben. Datgene wat ik heb meegemaakt heeft me een mild en open hart gegeven naar anderen die lijden aan deze ziekte en die echt willen herstellen. Vandaag wijd ik graag het beste deel van mijn vrije tijd aan het uitbouwen van het SA-genootschap. Hoe meer ik dit doe, hoe meer ik me nuttig voel en hoe minder ik met mezelf bezig ben. Met behulp van de ‘krukken van het herstelprogramma’ kan ik  een leven leiden zoals de meeste mensen: dienen in de maatschappij, mijn rekeningen betalen, mijn huishouden doen, vriendschappen onderhouden, kortom op integere wijze in het leven staan. Door dagelijkse meditatie probeer ik  mijn bewuste contact met God zoals ik Hem persoonlijk opvat te verbeteren.

Ik ben niet genezen. Ik blijf een sexaholic in herstel, een beetje zoals een suikerpatiënt die terug een normaal leven kan leiden zolang hij zich één dag per keer blijft onthouden van suiker en zijn insuline toedient. Dit nieuwe leven is echter zoveel meer vervullender en hoopvoller dan alles waar ik vroeger voor leefde.