Verwachtingen versus aanvaarding

27 jaar geleden kwam ik binnen in een kamer vol mannen. Wat mijn verwachting was? Dat ze stuk voor stuk geheimzinnig en vuil zouden zijn. Godzijdank waren mijn verwachtingen helemaal verkeerd. Ik zag een kamer vol gewone mannen, net zoals ik er ook op het werk zag of wanneer ik uitging met vriendinnen.

Ik was wanhopig – vol angst, schuldgevoel en schaamte. Mijn leven was stuurloos geworden. Aan het begin van de bijeenkomst werd ‘Het probleem’ voorgelezen en ik hoorde er onmiddellijk mijn verhaal in: steeds opnieuw blijven tekortschieten, me waardeloos, eenzaam en bang voelen. Mijn hele leven leek ik nergens in te passen. Mijn innerlijk kwam nooit overeen met wat ik uiterlijk bij anderen zag.

Losgekoppeld, zonder dat ik echt veel vrienden had, nam ik mijn toevlucht in boeken, muziek…
Zo moest ik met niemand intiem omgaan, want ik vond dat ik daar niet goed genoeg voor was.

Toen ik ging studeren besefte ik dat ik mezelf kon zijn. Mijn fantasie was dat ik iemand zou vinden die dacht dat ik de beste was, want pas dan zou mijn leven perfect zijn. Mijn eerste vriend gaf me ook effectief het gevoel dat ik de bijzonderste persoon op aarde was. Wat ik dacht dat liefde was, bleef niet duren, want na anderhalf jaar brak hij met mij. Hij zei dat seks het enige was wat ik in de relatie wilde. Dat kwam als een schok voor mij.

Als ik er nu op terugblik begon ik toen met het manipuleren van mannen en hen te plagen, en daarmee steeds opnieuw mijn zelfrespect weg te geven. Ik was verslaafd aan de intrige, aan het verbodene. De enige manier om me ervan te bevrijden was door het te doen. Ik gaf mijn macht weg aan anderen en begon over mijn eigen grenzen te gaan. Mijn verslaving moest steeds opnieuw gevoed worden want het was nooit genoeg. Ik verwachtte van anderen dat ze me weer heel zouden maken. Het werkte nooit, het schuldgevoel en de schaamte werden alleen maar groter. Ik wilde aanvaard worden door anderen maar ik kon mezelf niet aanvaarden.

Na amper drie afspraakjes ben ik getrouwd met iemand. Het is onnodig om te zeggen dat we elkaar niet echt kenden, en na enkele jaren voelde ik dat mijn emotionele behoeften niet vervuld waren. Toen gaf ik de verwachting op dat het ooit een perfect huwelijk zou kunnen worden. De verslaafde in mij besefte toen dat ik met de collega’s van mijn echtgenoot kon flirten en daardoor belandde ik in emotionele affaires. In eerste instantie leek dat niet verkeerd maar al gauw was het niet genoeg en begon ik over de schreef te gaan.

In de jaren die daarop volgden namen die emotionele affaires alleen maar toe in aantal en werden ze ongezond. Ik had mezelf voorgenomen niets te beginnen met collega’s, maar dat heeft niet lang geduurd. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat affaires nog wel zouden moeten kunnen, zolang het maar met iemand zou zijn die in een andere staat woonde. Zo begon ik dus een affaire met een gehuwde man uit een andere staat. Na 2,5 jaar zette hij een punt achter de relatie. Hij zei dat hij eigenlijk nooit een affaire had gewild, maar dat ik hem overtuigd had om er een te beginnen. Dat deed me zo ongelooflijk veel pijn, waardoor ik de hele weg terug naar Nashville gehuild heb. Uiteindelijk bleek dat het beste te zijn wat me kon overkomen want daardoor ben ik in therapie gegaan en zo uiteindelijk bij SA terechtgekomen.

In SA leerde ik over de Twaalf Stappen. Ik dacht dat mijn leven perfect zou zijn eens ik ze allemaal had gedaan, dat ik geen enkel probleem meer zou hebben en dat het leven vanzelf zou gaan. Die verwachtingen waren helemaal fout. Het leven is hard, maar oh zoveel beter dan in mijn verslaving.

 

Stap één- toegeven dat ik machteloos was. Daarmee had ik geen problemen, want ik was de controle al een hele tijd kwijt en ik had zelf niet de kracht om dat tegen te gaan. Maar door dat toe te geven leek het alsof ik de controle nog meer begon te verliezen. Ik voelde me een slachtoffer.
Verbazingwekkend genoeg merkte ik dat ik in werkelijkheid in staat begon te zijn om beslissingen te nemen en zo kreeg ik net meer kracht.

Stap twee- ik bleef aan God vragen om mijn verslaving weg te nemen, in de verwachting dat God ze uit mijn handen zou wrikken. Dat gebeurde niet, en dus moest ik onder ogen zien dat ik de bereidheid moest hebben om mijn lust te laten varen en ze aan God te geven. Ik moest de deur maar opendoen en God was er prompt om me met open armen te verwelkomen. Het enige wat ik moest doen was loslaten en het overgeven aan God.

Stap drie- ik was het middelpunt van alles, denkende dat de wereld toch maar perfect zou zijn als iedereen deed wat zij wenste. In het begin kon ik lief, attent, geduldig, gul en opofferingsgezind zijn, maar dat kon omslaan in gemeen, egoïstisch en oneerlijk gedrag. De verwachting dat alles precies zou lopen zoals ik het wilde was een duidelijk staaltje van ‘eigen wil’.

Ik zag gebreken in anderen die ik aan de kaak wilde stellen. Als ik me richtte op tekortkomingen dan vergrootte dat enkel het probleem. Ik ging er wrok en woede door opkroppen, totdat ik mijn kalmte verloor.

Ik was 15 jaar nuchter toen ik ontdekte dat mijn social security number (noot: ID nummer dat elke Amerikaans inwoner heeft) was gestolen. Mijn verwachting was dat ik naar het kantoor zou gaan en met een nieuw nummer zou buitengaan. Fout. In plaats daarvan kreeg ik te horen dat het enkel vervangen werd als mijn leven in gevaar was. Ik werd hysterisch en dacht dat mijn leven voorbij was. In het naar huis rijden bedacht ik me dat ik nog steeds handen had die het stuur konden vasthouden, ik had een auto, ik kon zien, … Toen besefte ik dat ik goede dingen in mijn leven had en naar aanleiding van zo’n afschuwelijk voorval een plan van aanpak kon maken. Door mijn herstel had ik geleerd dat het oké was om meer dan één gevoel tegelijk te hebben. Het was toen dat ik ‘in aanvaarding’ was, en niet in meer in ‘het probleem’ leefde. Ik hoef niet te leven in de zorgen van de toekomst. Ik begon in te zien dat ik er goed aan deed op te houden om zelf God te spelen en in de plaats daarvan anderen om hulp te vragen.
Wat belangrijk voor me was het opgeven van de gedachte dat ik de enige met antwoorden was. Ofwel kon ik willens nillens altijd gelijk hebben, gepaard met veel wrok en onderliggende woede. Of ik kan kiezen voor kalmte. Als ik het nu sterk oneens ben met iemand dan zeg ik: ‘Ik denk dat we zullen moeten overeenkomen dat we van mening verschillen’. Mijn verwachting van iemand te kunnen overtuigen die een mening heeft die lijnrecht tegenover de mijne staat is gewoon vragen om wrok en andere negatieve gevoelens. Vandaag kies ik kalmte boven dwaasheid.

Voor mij is het belangrijk om in de oplossing te leven, en niet in het probleem. Aanvaarding is het antwoord op al mijn problemen. Ik heb geleerd om het leven te aanvaarden zoals het komt. Het is net zoals AA’s Big Book zegt: ‘Kalmte is omgekeerd evenredig aan mijn verwachtingen.’ Vandaag kies ik ervoor om dankbaar te zijn voor al het goede in mijn leven, en sindsdien is het leven echt stukken beter.

Vrouwen in SA – lees meer:
banner Vrouwen in SA