Hallo, ik ben een herstellende sexaholic van Schotland. Mijn verhaal begint toen ik een meisje van drie jaar oud was. Ik moest in het ziekenhuis blijven vanwege een longontsteking, maar mijn ouders konden niet bij me zijn, wat nogal een traumatische ervaring was. Ik kende ‘het aanraakspel’ van de kleuterschool en ik wist dat het een fijn gevoel gaf. Misschien was het geen seksueel ding op dat moment, maar het gaf me verlossing van mijn angst en eenzaamheid.
Mijn moeder betrapte me een paar keer op masturberen en werd erg boos. Sindsdien wist ik dat het iets slechts was wat ik niet moest doen, dus ik begon het te verbergen voor anderen. Het werd mijn geheim. Als kind, liep ik vaak weg naar de wereld in mijn hoofd, de plaats waar ik me veilig voelde.
Toen ik dertien was, ervaarde ik een ‘slechte aanraking’ van mijn vader, maar ik was dit al bijna vier decennia vergeten en herinnerde het me een paar jaar geleden tijdens mijn therapie. Hij bood ook aan om samen door pornoblaadjes te kijken, wat, zoals hij me uitlegde, een soort seksuele opvoeding was. In die tijd, werd ik vele malen blootgesteld aan exhibitionisten, verkrachters en ‘bad-touchers’.
Mijn masturbatie was een groot probleem geworden toen ik een puber was. Ik werd doorverwezen naar veel therapeuten, maar ze zeiden allemaal dat mijn seksuele gedrag gebruikelijk is bij jonge mensen die zich ontspannen door masturbatie. Ze zeiden dat ik me slecht voelde omdat ik te religieus was. Dit loste mijn probleem echter niet op. Ik werd suïcidaal; ik heb vele pogingen gedaan om me van het leven te beroven.
Nadat ik aan het einde van mijn twintigerjaren trouwde, masturbeerde ik een paar jaar niet. Ik was blij dat ik genezen was. Maar het was niet voor lang.
Al snel realiseerde ik me dat mijn ziekte een progressieve aandoening is…
Ongeveer vijf jaar geleden vond ik een groep op Facebook voor mensen die lijden aan depressie en angst. Ik hoopte daar hulp te vinden. Het werkte voor een paar weken; ik maakte zelfs een soort van vriendschappen. Na een vrij onschuldig begin, toen we onze ervaringen, gevoelens en emoties deelden, begonnen we te seks-chatten. Al snel vond ik verschillende bronnen op het internet; zo ontdekte ik pornografie. Deze relaties duurden twee jaar, en ik realiseerde me dat ik een gevangene was in mijn hoofd. Ik deed voor hen dingen die ik nooit eerder had gedaan.
Na een destructieve tijd werd ik wanhopig en begon hulp te zoeken. De consulent waarmee ik toen afsprak hielp me te begrijpen dat ik een seksverslaafde ben. Dat was een schok voor me. Ik wist dat ik een probleem had, maar verslaving? Kort daarna vond ik een lokale bijeenkomst. Het was november 2018.
Na een paar maanden was ik nog steeds de verslaving aan het uitleven en was ik verloren en opgesloten in de wereld in mijn hoofd, met een soort vreugde van mijn geheime leven. Ik dacht dat ik gelukkig was, maar in werkelijkheid was ik volledig machteloos over LUST. Ik was van binnen aan het sterven – ik verloor al mijn geloof, hoop, enthousiasme, en bereidheid. Ik was leeg. Ik wilde niet dat andere mensen getuige waren van mijn ellende en krankzinnigheid, dus verliet ik SA.
Na bijna drie maanden kwam ik terug naar SA, en het was het begin van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik zette de stap naar het onbekende, en de gevoelens volgden: ik kreeg mijn geloof, hoop, enthousiasme en bereidheid terug, en zelfs meer. Ik ben vandaag op vele manieren gezegend, en ik ben dankbaar voor elke positieve en negatieve ervaring. Ze waren allemaal nodig zodat ik kon groeien. Ik zie het verschil in mijn houding tegenover nuchterheid en herstel. Voorheen had ik vooral contact met mannelijke fellows, maar nu vind ik het makkelijker om relaties aan te knopen met andere vrouwen in SA, en dat is heel boeiend omdat ieder van ons anders is, uit een ander land komt, een andere cultuur heeft en een unieke ervaring met de verslaving heeft. Nog steeds worstelend met het uitreiken naar hulp, leer ik dat “gedeelde vreugde is dubbele vreugde; gedeeld verdriet is half verdriet” (Zweeds spreekwoord). Toen ik andere mensen belde, dacht ik altijd: “Ik heb niets te delen”. Vandaag bid ik God om mij te laten zien “wat ik anderen te bieden heb”.
Ik wil geven wat ik heb ontvangen, in plaats van te huilen om wat ik verloren heb of dat ik maar een beetje heb. Er is altijd iemand die niets heeft. Service verlenen en het sponsoren van nieuwkomers is een van de sterkste middelen van dit programma. Het is de tijd waarin ik mijn vaardigheden, mijn ervaring, kracht en hoop met hen kan delen.
Denken aan morgen werkt niet voor mij en dat is waarom ik probeer me te concentreren op vandaag, zonder in de toekomst te kijken; die is te ver weg. Eén dag per keer, soms een uur per keer, is waar ik me op moet concentreren.
Mijn leven en mijn wil overgeven aan de zorg van God is de enige manier om zichtbare en blijvende veranderingen in mijn leven te ervaren.
Vandaag zet ik mijn Hogere Macht op de eerste plaats omdat ik geloof dat “als God op de eerste plaats staat, al het andere op de juiste plaats staat”.
Vrouwen in SA – lees meer:
