“Ik ben een sexaholic.” Ik kan de eerste keer nog herinneren dat ik dit op een SA-vergadering zei. Mijn handpalmen waren zweterig, mijn hart ging tekeer, er zat een brok in mijn keel en ik kon nauwelijks praten – ongeveer dezelfde reactie die ik elke keer had gehad wanneer ik bij een prostituée was binnengestapt of eender welk van mijn ander seksueel verslaafd gedrag had gedaan.

Vòòr SA was mijn leven doordrongen geweest van die machteloze momenten dat ‘iets’ me overviel. Mijn ritueel begon dan en ik deed weeral dezelfde dingen waarvan ik keer op keer gezegd had dat ik ze nooit meer zou doen. Hoeveel keer had ik niet gezegd: “Nooit meer!” Of het nu verschillende keren per week naar de prostituées gaan, uren in pornocabines hangen, of tien keer per dag masturberen was, mijn leven was constant gevuld met seksuele fantasieën en lust. Het lijkt erop dat al mijn gedachten over seks gingen. Elke vrouw die voorbij kwam, was een lustobject. Wanneer ik aan het rijden was, was ik altijd in de auto’s naast me aan het kijken of de stoep aan het afspeuren op zoek naar iets of iemand om mijn lust te voeden, iets of iemand om me te helpen de echte wereld te ontvluchten.

Op een of andere manier liet ik deze seksuele verslaving (hoewel ik ze toen zo niet benoemde) toe mijn leven te controleren en vernietigen. Ik kon nooit genoeg krijgen. Ik was altijd op zoek voor de perfecte ‘fiks’, de juiste verbinding. Ik ging voortdurend over mijn grenzen. Ik vertelde mezelf dat ik nooit ‘dit’ of ‘dat’ zou doen, maar vroeg of laat deed ik het toch. En dan trok ik een nieuwe lijn, maar ging daar ook weer over. Wie weet waar die lijnen geëindigd zouden zijn?

Ik spendeerde ontelbare euro’s en uren aan deze verschrikkelijke verslaving. Ik loog tegen mijn familie, vrienden en werkgevers. Ik verloor jobs, een huwelijk, en was al volop bezig mijn nieuwe gezin kapot te maken (en al deze mensen rondom mij hadden niet eens door wat er aan het gebeuren was!). Ik was afgetroefd geworden door pooiers, had geslachtsziektes opgelopen en was alle eigenwaarde verloren. Ik voelde me het laagste uitschot op aarde. Ik geloofde dat als men mijn echte ik zou kennen, men vol afkeer zou zijn en ik voor altijd vernederd zou zijn. Maar toch kon niets van dit alles me tegenhouden. Niets van wat ik probeerde leek in staat me te doen stoppen of de drang weg te nemen.

Ik probeerde het met wilskracht, wilskracht en nog meer wilskracht. Ik probeerde psychotherapie, hypnose, religie. Ik probeerde New Age-spiritualiteit. Ik probeerde echtscheiding en hertrouwen. Ik probeerde het keer op keer te doen tot ik er ziek van werd. Ik probeerde meer en meer wilskracht.

Alles wat het me opleverde, was meer schuld- en schaamtegevoel, meer zelftwijfel, meer brandstof voor deze steeds maar toenemende neerwaartse spiraal. Absoluut niets werkte – niets. Ik wist niet waar naar toe te gaan, naar wie me te richten. Ik was zo alleen, zo beschaamd, en zo angstig – tot ik SA vond. Toen werd mijn hele leven omgekeerd.

Het was niet gemakkelijk in het begin. Toen ik nuchter werd, ging ik eerst door vreselijke ontwenningsverschijnselen, zowel fysiek als emotioneel. Ik was kwaad op de wereld, zat vol zelfbeklag, was voortdurend uitgeput en werd gebombardeerd door steeds lustvollere gedachten. Maar na een tweetal maanden werd het wat gemakkelijker. Het onmogelijke werd mogelijk.

Ik had niet gedacht dat het menselijk mogelijk was om nooit meer te masturberen. Maar, in tegenstelling tot wat mijn verslaafde denken me voorgehouden had, ontdekte ik dat hoe langer ik het niet deed, hoe makkelijker het werd. Ik ontdekte dat, verre van mijn lustvolle verlangens te lessen, masturbatie deze in werkelijkheid aangewakkerd had.

De duisternis, de angst, de schaamte, het isolement en de slavernij aan mijn verslaving zijn weg. De verslaving is er nog steeds en zal er altijd zijn. Maar ze heeft niet langer de heerschappij over mij en mijn leven. Er is geen ‘ander ik’ meer dat zich in de schaduw moet verschuilen, geen duistere kant die de schaamte en schuld van zijn weerzinwekkende gedrag moet ontvluchten door datzelfde gedrag keer op keer te herhalen.

In de plaats hiervan is er simpelweg mezelf. Ik ben nog steeds aan het herstellen en verre van perfect. Maar degene die ik in de spiegel zie en degene die de wereld ziet, is nu een en dezelfde. Wat een wonderlijk geschenk om één persoon in plaats van twee te zijn – meer bevrijdend en vreugdevol dan ik ooit gedroomd had. Niet alleen dat, maar zolang ik met de 12 stappen van Sexaholics Anonymous blijf werken, ben ik in staat dit geschenk door te geven aan anderen. Wat een zegening! Want een mirakel!

Ik herinner me nog steeds de rillingen die over mijn ruggegraat liepen terwijl ik aan het luisteren was op mijn eerste SA-vergadering. Deze mannen en vrouwen waren mijn verhaal aan het vertellen, en ze hadden me tevoren nooit ontmoet. Zij waren er doorheen gegaan. Zij hadden hetzelfde probleem als ik. Zij kenden de schaamte- en de schuldgevoelens. Zij begrepen de machteloosheid. Maar zij waren in herstel. Ik had nooit kunnen dromen dat er andere mensen waren die deze nachtmerrie deelden, en ik had nooit kunnen dromen een zaaltje vol met mensen te vinden die er van aan het herstellen waren. Ik dacht dat ik voor altijd verstrikt zou zijn in dit mensonterende isolement en deze verslaving. Ik dacht dat ik erin zou sterven.

Het genootschap en het begrip waren nog maar het begin. Er waren hulpmiddelen die ik kon leren om voor mijn herstel te gebruiken, hulpmiddelen die zouden helpen de duivelse heerschappij die mijn verslaving over me had te beëindigen. Ik leerde hoe ik de triggers die mijn acting out-rituelen in gang leken te zetten, kon vermijden. Ik leerde de lust en de drangaanvallen over te geven. Ik leerde de telefoon te gebruiken om mijn SA-vrienden op te bellen wanneer de dingen slechter begonnen te gaan, of wanneer de dingen goed gingen, of wanneer de dingen gewoon waren. Bovenal leerde ik te werken met SA’s 12 stappen van herstel.

En ik bedoel werken. Ik werkte harder aan het herstel van de heerschappij van deze kreupelmakende ziekte dan ik ooit aan iets anders in mijn hele leven had gewerkt. En ik ga elke dag van mijn leven ijverig door met het werken aan mijn herstel. Maar de beloning is duizendmaal groter geweest dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Ik dank God dat ik zo diep zat toen ik dit programma ontdekte. Als ik niet al het andere reeds geprobeerd had , als ik niet aan het einde van mijn Latijn was geweest, weet ik niet of ik alles aanvaard zou hebben wat SA me te bieden had, of dat ik bereid zou geweest zijn zo hard te werken met het twaalfstappenprogramma. Ik zou wellicht eerder mijn oude vertrouwde spottende persoontje geweest zijn. Gelukkig hielp het feit dat ik op mijn ‘bodem’ was aanbeland, me mijn machteloosheid te aanvaarden. Het liet me toe te vertrouwen op hen die vòòr mij hetzelfde pad naar herstel waren bewandeld. Het liet me toe een Macht groter dan mezelf waarop ik kon vertrouwen dat ze me naar geestelijke gezondheid zou leiden te vinden. Het stelde me in staat mijn hele leven om te keren – mijn hele leven, niet alleen maar het seksverslaafde deel.

Copyright 2007 Sexaholics Anonymous, Inc.