Het kon mij niet overkomen

“Je hebt het recht om te zwijgen, “ zei de politieagent terwijl hij me de koude verchroomde handboeien rond mijn polsen deed. Ik kon maar niet geloven dat dit mij daadwerkelijk aan het overkomen was. Ik had de reputatie van een betrouwbare deugdzame burger en werd gerespecteerd in mijn gemeenschap, maar werd nu gearresteerd. Het was wellicht een nare droom – maar nee, dit ontredderende gebeuren was mij aan het overkomen!

Mijn vader kwam uit een alcoholische familie en had problemen met alcohol doorheen zijn leven, maar het was pas na mijn tienerjaren dat zijn gedrag mij uitermate ging beïnvloeden. Mijn moeder ging uit werken om het gezin te helpen ondersteunen want het merendeel van mijn vaders geld werd opgebruikt aan drank. Zij deed haar best om me te beschermen tegen zijn door alcohol aangestoken woede-uitbarstingen. Al bij al had ik, meende ik, een normale jeugd. Ik speelde voetbal, ging zwemmen, fietste en deed tal van andere dingen die andere kinderen normaal doen. Het grootste verschil was dat ik zoveel tijd als maar mogelijk was, doorbracht weg van mijn familie teneinde het misbruik thuis te ontlopen.

Toen ik elf was, opende een van mijn neven een hele nieuwe wereld voor me – de wereld van masturberen. Ik kon niet vermoeden dat het mijn beste vriend, trooster, vertrouweling, heler van kwetsures, emotionele steun en uiteindelijk mijn vernietiger zou worden. Ik werd een mastubatieverslaafde omdat het al mijn emotionele behoeften scheen te bevredigen. Het was mijn geheim. Het zei nooit nee. Het had altijd tijd voor me en stond altijd ‘klaar voor me’. Het vulde een gat in mijn ziel dat niemand en niets anders kon vullen.

Naarmate ik opgroeide, werd ik actief op sportgebied en activiteiten met anderen, en presteerde goed op school. Tijdens het secundair leidde ik een normaal leven met vele vrienden en vriendinnetjes, maar ik was te schuchter om te proberen seksuele omgang te verkrijgen met de meisjes waarmee ik uitging. Mijn hormonen swingden de pan uit, maar ik slaagde erin dat te verbergen en had het imago een fijne jongen te zijn. Deze meisjes wiste natuurlijk niet dat masturbatie mijn onafgebroken metgezel was. Maar ik hunkerde naar een meisje die me mijn seksuele lusten zou laten bevredigen. Ik dacht dat als ik zo’n meisje zou hebben, ik bevrijd zou zijn van dit juk; er zou dan geen behoefte meer zijn om te fantaseren en te masturberen. Was ik verkeerd! Nadat ik zo een meisje gevonden had, dwong de verslaving me onze tijd tesamen steeds weer te herleven. De geest is het sterkste seks-werktuig dat ik bezit. Nu dat ik wist hoe seks was, kon ik in mijn geest het beeld oproepen van welk meisje ik maar wilde en mijn fantasieën met haar uitleven.

Na de humaniora ging ik op hogeschool en vond er wat ik beschouwde als een seksueel paradijs. De meisjes waren veel meer beschikbaar dan de meisjes in ‘t secundair. Het leek erop dat seks er maar was om te nemen wanneer ik het maar wilde, en ik had een onverzadigbare honger. Met al deze seks verwachtte ik dat mijn verslavingsgedrag en emotionele behoeftigheid zouden genezen, of tenminste verminderd worden. Mis! Ze werden net sterker.

Na mijn hogere studies kreeg ik een goede baan bij de overheid. Ik had regelmatig afspraakjes en begon de behoefte te voelen om iemand te vinden die me alle liefde, emotionele steun en seksuele vervulling kon geven waar ik naar verlangde. Ik dacht dat wanneer ik eenmaal zo een persoon gevonden zou hebben, ik bevrijd zou zijn van de kreupelmakende emotionele verslaving die me nog steeds met handen en voeten gebonden hield. Ik was de hele tijd bezig met acting out en haatte het om er de slaaf van te zijn.

God leidde me naar een vrouw met wie ik na een jaar trouwde. Zij was nog een maagd en maakte me duidelijk dat ze dat wou blijven tot aan het huwelijk. Het enige wat voor mij telde was dat dit lieflijke schepsel alles was dat ik ooit maar kon vragen in een gezellin. Ze was liefdevol, emotioneel sterk, georganizeerd, athletisch, dronk niet, rookte niet, was mooi, had een goed figuur en was plezant om bij te zijn. Waarom, God, stuurde je me zo’n geweldige vrouw die nee zei tegen voorhuwelijkse betrekkingen? Die vraag zou pas dertig jaar later beantwoord worden.

We trouwden en hadden twee fantastische kinderen waarvan we hielden en die we steunden op de beste manier die we konden. Ik was vastbesloten dat zij al de emotionele steun zouden krijgen die ik nooit gekregen had tijdens mijn kinderjaren. Ik had een trouwe en altijd klaarstaande vrouw; en toch voelde ik me schuldig omdat ik me nog steeds inliet met mijn andere liefdes – fantasieën en masturbatie. Ik hield het verborgen voor mijn vrouw en familie.

Aan de buitenkant was ik een moreel hoogstaande persoon. Ik had geen ‘mannentijdschriften’, huurde geen pornofilms. We waren trouwe kerkgangers en ik had zelfs een gerespecteerde functie in onze kerk. Ik bad elke dag dat God dit verslavingsjuk van me zou wegnemen. Ik vond genoeg kracht om het acting out met anderen te stoppen en de frequentie van het masturberen te verminderen. Ik bedroog mezelf door te denken dat ik genezen was. Het enige probleem dat overbleef waren enkele fantasieën en dat telde ik niet mee. Schone schijn kan zo bedrieglijk zijn! Ik leidde zowel mezelf als de mensen rondom mij om de tuin.

Ik kocht een computer toen iedereen dat deed. Ik had zo’n nuttig, onschuldig toestel nodig dat me kon helpen meer georganiseerd te worden. Ik moest me inschrijven voor een dienst die het hele internetuniversum en zijn onbegrensde informatie voor me zou ontsluiten. Alles wat ik ooit had willen weten of zien was nu slechts een paar muisklikken of toetsen van me verwijderd. Ik zou kunnen communiceren met mensen over heel België, Europa en zelfs de wereld via email. Eureka! De derde dag dat ik online was, kreeg ik een email met een bijlage die kortweg zei: “Hallo, ik wil je graag verwelkomen op het internet. Ik stuur je mijn foto door zodat je weet hoe ik eruit zie, mocht je eens met me willen chatten.” Wat waren de mensen vriendelijk op het internet!

Het berichtje zei: “Klik hier om me te zien.” Er zijn duizenden keren geweest dat ik heb gewenst dat ik deze bijlage nooit opengeklikt had, omdat het een neerwaarste spiraal in gang zette die naar mijn ondergang zou leiden. De vrouw, in erotische houding, vertelde me dat, indien ik meer van haar of haar vriendinnen wou zien, ik me voor een lidgeld bij hun club kon aansluiten. Enkele minuten en enkele sleutelwoorden later was ik al aan het kijken naar meer website-vermeldingen dan mijn computerscherm kon in beeld brengen. Klik, klik, klik! Ik was in de zevende hemel. Zoveel beelden in zo weinig tijd! Mijn computer stond in een slaapkamer/bureel, waardoor ik erop kon zonder gecontroleerd te worden door mijn gezin. Wanneer ik iemand hoorde afkomen, sloot ik snel die sites af en bracht deugdzame websites op het scherm.

Het duurde maar een paar dagen eer ik me weer overgaf aan masturbatie. Ik begon meer en meer tijd door te brengen achter mijn computer en minder en minder met mijn gezin. Het duurde niet lang eer ik twaalf uur per dag doorbracht aan de monitor. Ik beschouwde dit als onschadelijk. Ik begon illegale webites te bezoeken. Dit bracht weer alle wilde fantasieën naar boven die ik als puber had gehad. Ik ging naar steeds meer van deze sites op zoek. Ik downloadde foto’s en verruilde ze met anderen online om nieuwere en betere te krijgen.

Deze computerverslaving ging door en door voor acht maanden. Toen kreeg ik een telefoontje van een lid van mijn parochie, die wist dat ik een professionele fotograaf was, met de vraag of ik enkele foto’s van zijn dochter wilde nemen die ze ter introductie naar een modellenbureau zou kunnen sturen. “Natuurlijk”, antwoordde ik. Ze kwam naar de fotosessie met verscheidene leuke outfits. Naarmate de sessie vorderde, kwam het onderwerp naaktfotografie ter sprake. Mijn hoofd bonsde van opwinding. “Laat het onderwerp nu los”, vertelde mijn gezonde geest me – maar mijn verslaafde, lustvolle geest schreeuwde: “Ga ervoor!” natuurlijk luisterde ik naar mijn zieke geest, omdat ik in de verslaving leefde. Ik nam zes naaktfoto’s van haar, waarvan ik mezelf vertelde dat ze kunstzinnig waren en niet erotisch getint. Ik vertelde haar dat we, nadat ze de ontwikkelde foto’s gezien zou hebben, we de foto’s plus negatieven zouden vernietigen. Ik was bang dat ik in de problemen zou raken als ze ontdekt zouden worden.

De politie was me de dag dat ik haar de foto’s ging brengen aan het opwachten. Ik voelde me alsof ik in een bodemloze put was terecht gekomen. Ik zag er tegenop naar mijn vrouw te moeten bellen om te zeggen wat ik gedaan had. Mijn verborgen geheimen zouden nu publiekelijk uitgesmeerd worden – en hoe. Het tv-journaal en de lokale krant hadden een vette kluif aan het verhaal. Terwijl ik in de gevangenis wachtte op een hoorzitting, vertelde een van de andere gevangenen me dat ik meer nieuwsbelangstelling kreeg dan hij, en hij had iemand vermoord! Ik keek aan tegen een gevangenisstraf van tien jaar op basis van een aanklacht van seksuele uitbuiting van een minderjarige. Terwijl ik wachtte om berecht te worden, werd ik ontslagen uit mijn baan van bijna 32 jaar in een overheidsdienst.

Ik ging vrijwillig in een behandelingsprogramma. Als deel van dit programma woonden we SA-vergaderigen bij. Ik kreeg een tijdelijke sponsor en werd nuchter. Ik wist dat ik een problem had: nu moest ik het aanpakken. Ik telefoneerde naar het SA-nationale nummer en vernam dat er een groep was in mijn eigen stad. Toen ik thuiskwam, ging ik naar een vergadering en werd er van harte welkom geheten. Ik vond een sponsor en begon met de stappen te werken.

In de rechtbank pleitte ik op advies van mijn advokaat voor een regeling: ik dacht dat ik, naast de dagen die ik in voorhechtenis had gezeten, geen verdere gevangenisstraf zou hoeven te doen. Mijn wereld stortte nogmaals in toen ik de rechter me hoorde veroordelen tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van achttien maanden, gevolgd door achteneenhalf jaar voorwaardelijk. De districtsadvokaat zei dat ik slechts zes maanden effectief zou moeten doen, daar de meeste gevangenen slechts een derde van hun straf moeten uitzitten. Weer mis! Ik zat de volle achttien maanden in de gevangenis. Normaal gezien had ik naar een gevangenis met minimale beveiliging moeten gaan, maar er was geen plaats. In de plaats daarvan kwam ik terecht in een gevangenis met maximale beveiliging. Mijn eerste en tweede celgenoten waren moordenaars die levenslange celstraffen zonder mogelijkheid op beroep uitzaten. Aanrandingen, verkrachtingen, onmenselijke behandeling, ik zag het allemaal gedurende deze achttien maanden. Ik moest me verlaten op mijn Hogere Macht om me te beschermen. Ik las de Bijbel meer in deze achttien maanden dan in de vijftig jaar ervoor.

Ik kon open AA-vergaderingen bijwonen en op die manier mijn twaalfstappenprogramma blijven werken, door me kenbaar te maken als een volwassen kind van een alcoholist. Door wekelijkse correspondentie was ik in contact met de andere leden van mijn SA-thuisgroep; zij bemoedigden me om met de stappen te werken en nuchter te blijven. Al de zieke seksualiteit die rondom me gebeurde degouteerde me dermate dat ik weinig bekoring had om te fantaseren of te masturberen.

Bij mijn vrijlating uit de gevangenis gaf mijn familie me een warm welkom thuis. Mijn vrouw bleef bij me, zelfs al had ik haar toen ik gearresteerd werd en alles in de openbaarheid werd gebracht, verteld dat het beste wat ze kon doen voor zichzelf, van me te scheiden was. Ik ging onmiddellijk terug naar mijn SA-groep. Ik vond een kerkgemeenschap die mij en mijn familie verwelkomde en een van de mannen van deze kerk bezorgde me een job in de verkoop. De man die me aannam was op de hoogte van mijn strafblad. Hij zei dat het niet zijn taak was om mij te oordelen, daar de rechtbank dat al gedaan had.

Ik ben nuchter sinds 1997. Ik werk met de stappen met mijn sponsor. Hij is de gids op de bouwwerf die me helpt een fundering voor herstel te leggen, sterke ondersteunende elementen op te richten, beschermende muren te bouwen, vensters om helder door te kunnen kijken te plaatsen, en een duurzaam dak te leggen om te helpen de stormen waarvan hij weet dat ik ze zal moeten verduren door te komen. Ik ben het niet altijd eens met wat hij me vertelt, maar probeer zijn suggesties. Ze hebben altijd voor me gewerkt, zelfs toen ik zei: “Geen sprake van!” Hij heeft me nooit zomaar een stap laten passeren maar vergewist zich er steeds van dat ik de stap terdege begrepen heb eer we naar de volgende gaan.

Service is deel van mijn herstel. Ik heb nu het geluk om de boodschap uit te dragen naar andere lijdende sexaholics. De SA Correctional Facilities Committee (SACFC) benaderde me om te werken met hen die op hun gevangenisstraf wachten of nu in de gevangenis zitten. Door te corresponderen met gevangenen en dienst te doen als lid van het SACFC zie ik dat mijn ervaring tot voordeel van anderen kan zijn. Ik deel ook de SA-boodschap met gevangenisauthoriteiten, die op de hoogte dienen te zijn van de waarde van het SA-programma voor hen die onder hun hoede zijn. Dit is mijn gelegenheid om echt met de 12de stap te werken.

Ik ben er vast van overtuigd dat ik door mijn beproevingen heen diende te gaan opdat ik de kracht van overgave kon leren en dan mijn boodschap met anderen kon delen. Overgave is essentieel voor mijn dagelijks herstel. Ik moest naar de gevangenis gaan om mijn les te leren, maar mijn Hogere Macht wist wat best voor me was en ik ben oprecht dankbaar voor het geschenk van overgave. Overgave is niet gemakkelijk voor iemand met een God-complex, omdat ik de behoefte heb om me in controle te voelen.

Terwijl ik dit schrijf, is de wetgever het werk aan verschillende wetsontwerpen aan het afronden die me, als veroordeelde dader van een seksueel misdrijf, kunnen treffen. Ik heb er geen idee van hoe die wetsontwerpen er zullen uitzien wanneer ze tot wet worden, maar sommige van de voorstellen die in het nieuws komen, geven me angst voor mezelf en mijn familie. Mijn programma vertelt me dat God de leiding hierover heeft, net zoals over alles. Ik moet God vragen voor de genade om mijn wil over te geven, de angst los te laten en vandaag nuchter te leven.

Copyright © 2007 Sexaholics Anonymous, Inc.