Jarenlang heb ik in een relatie gezeten waarin ik ontzettend eenzaam was. Mijn vriend woonde lang in het buitenland, en toen hij weer naar België kwam was hij vaak op stap. Op een bepaald punt in onze relatie vertelde hij me dat hij zijn seksuele horizonten wilde verruimen, met of zonder mij. Beide opties klonken voor mij als pure horror, maar ik had geen keuze, behalve uit elkaar te gaan. Ook dat wilde ik niet, dus ik stemde er maar mee in dat we seks zouden kunnen gaan hebben met anderen. Dan wist ik tenminste wat er gebeurde.
Ik vond dat helemaal niet fijn -integendeel- maar ik zette me erover. Iedereen moet toch toegevingen doen in zijn relatie? Enkele jaren later ging hij nog een stap verder: we zouden maar eens een open relatie moeten hebben. Hiermee had ik het nog veel moeilijker. Maar toen hij enkele weken later op vrijgezellenweekend ging met vrienden en ik alleen thuis bleef -en goed genoeg wist wat hij daar zou gaan doen- besliste ik om mijn gedachten en eenzaamheid te verdoven en dan maar precies hetzelfde te doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik had mezelf drie seksafspraakjes geregeld: voor vrijdagavond, zaterdagavond en zondagmiddag. En ondanks dat seks iets was wat ik nooit echt fijn had gevonden, was ik best tevreden na dat weekend, want ik was zo verdoofd door die afspraakjes dat ik niet meer in staat was om mijn pijn en verdriet te voelen. Missie geslaagd, dus.
Niet zo gek veel later beslisten we om van onze open relatie een polyamoreuze relatie te maken. Inderdaad, ‘we’. Mij leek het wel een goed idee om meerdere liefdespartners te hebben. Ik was echt heel eenzaam in die periode, en dat zou het probleem wel oplossen: twee of drie partners, die zouden die leegte in mij wel kunnen opvullen. Niet?
Mijn vriend had heel snel -ik spreek over enkele dagen- al een tweede vriendin. Die relatie evolueerde zoals elke andere relatie. Ze waren verliefd, stelden elkaar voor aan familie, vierden samen Kerst, hij sliep de helft van de week daar, … Ik stierf van jaloezie, pijn en eenzaamheid. Het was afschuwelijk.
De pijn en de gapende leegte in mijn hart was enorm. ‘Gelukkig’ had ik een succesvolle manier gevonden om mezelf te verdoven. Het tempo waarin ik seksafspraakjes had nam gestaag toe: zo goed als dagelijks, soms twee tot drie keer per dag. Helaas nam dat verdovende effect snel af, waardoor ook de manier waarop ik seks had eveneens in intensiteit toenam.

Na een klein jaar zo te leven werd ik door een one night stand verkracht tijdens mijn slaap. Ik was hier heel beschaamd over omdat ik vond dat het mijn eigen schuld was, en ik durfde er de eerste week met niemand over praten. Ik besliste dat het genoeg was geweest, ik kon zo niet meer leven. Ik wilde leren om op een gezonde, gebalanceerde manier seks te hebben met anderen. Dus ik ging naar een seksuologe. Dat werkt misschien goed voor anderen, maar ik gaf vanwege de hoge kostprijs al na enkele maanden op. Beetje bij beetje ging ik weer seksafspraakjes hebben.

Nog een jaar later was dat niet meer leefbaar geworden. Ik voelde me gevangen zitten in mijn leven, in de seksverslaving. Ik googelde ‘seksverslaving’ en kwam toen op de website van SA uit. Na maandenlang twijfelen ging ik naar mijn eerste vergadering. Ik had echt hulp nodig, zo ging het niet meer.
Ik hoorde de anderen in de groep hun verhaal doen. Wat me opviel was dat de manier van seksuele acting-out bij de meesten anders was dan bij mij, maar het gevoel erachter was precies hetzelfde: we zaten allemaal vast in onszelf. Maar zij waren nu wel seksueel nuchter en bleken de oplossing te hebben gevonden. Tijdens de vergadering dacht ik nog dat ik het programma wel zou kunnen toepassen hoe ik het wou. Ik had toch geen problemen met porno en masturbatie? Dus dan zou ik dat wel gewoon even blijven doen, zolang ik maar stopte met seks te hebben met wildvreemden. Dat lust de drijvende kracht was achter mijn verslaving was toen nog niet doorgedrongen, ook al had ik het wel ‘gehoord’ tijdens die eerste vergadering. Maar toen na de vergadering bleek dat seks enkel kan met de huwelijkspartner -ik was niet getrouwd met mijn vriend- ben ik snel gaan lopen. Ik besloot dat SA niet de juiste plek was voor mij. Dus ik zou het zelf maar eens even gaan oplossen.
Dat is niet gelukt, dat kan ik je wel zeggen. Een maand later ging ik uit elkaar met mijn vriend, toen begon de eerste lockdown en logeerde ik bij mijn ouders. Seks met wildvreemden was geen optie toen, dus heb ik het verplaatst naar online seks. Kort gezegd, na enkele maanden dat te doen voelde ik me zo vast en gevangen zitten dat ik mijn leven wilde beëindigen. Ik kon niet meer, ik was op, ik wilde niet meer vechten tegen de verslaving. Ik wilde er niet aan toegeven maar ik moést, ik kon niet anders.
Een halfjaar later ontmoette ik iemand, had seks met hem en moest vaststellen dat er geen plaats voor liefde was omdat lust mij volledig overmeesterde. Ik kon niet meer functioneren, dit was veel en veel sterker dan mezelf.
Ik voelde me eenzaam, want echt niemand ter wereld voelde zich zó gevangen zitten in een seksverslaving als ikzelf. Niemand in mijn omgeving begreep mij en ik voelde me ontzettend hopeloos.
Ik contacteerde SA opnieuw. Ik ging naar mijn eerste meeting, deze keer op Zoom. Ik werd wederom welkom geheten door de groep, net zoals een jaar eerder. Maar toen deze keer ‘Het probleem’ en ‘Wat is een sexaholic en wat is seksuele nuchterheid?’ werden voorgelezen, kon ik bijna huilen van blijdschap. Ik was thuis. Ik moest niet meer vechten. Hier hoorde ik.
Ik ben naar meetings blijven gaan, alle dagen van de week. Ik heb een sponsor en met haar werk ik de Twaalf Stappen. Ik kan altijd terecht bij haar en bij de fellows in dit programma. Ik ben in contact gekomen met mijn Hogere Macht, ik heb steeds meer inziens en begrip over wat lust is en hoe het de drijvende kracht achter de verslaving is, en vooral: ik zie het leven weer zitten.
Vandaag ben ik dankbaar dat ik leven mag. Ik ben nuchter, ik werk aan mijn herstel en ik hoef niet meer te vechten. Ik ben in SA. Ik ben thuis, eindelijk.

Vrouwen in SA – lees meer: